Запознајте го Фредрик Бакман и неговите топли приказни
Фредрик Бакман е шведски писател кој на својата листа има неколку бестселери преведени на повеќе од 25 јазици. Кај нас ретко кој знае за него, бидејќи ниедна од неговите книги (барем засега) не е преведена на македонски јазик. Кога го изгуглав неговото име, единствено најдов една македонска статија за филмот „Човекот по име Ове“ кој е направен по неговата истоимена книга. Па, од таа причина токму нему решив да му посветам мало парче од мојот блог.
Update: Отсега овие две книги можете да ги најдете на македонски јазик, во издание на Антолог :)
Ако сте љубители на неизвесни книги каде настаните се одвиваат со брзо темпо, тогаш можеби стилот на Фредрик Бакман нема да ви се допадне. Неговите приказни се смирени, со многу поуки и убави мисли, со многу емоции.
A Man Called Ove (Човекот по име Уве)
Книгава ја раскажува приказната на Уве – средовечен човек кој живее по своите принципи, има строго утврдени рутини кои не сака да ги менува, тивок е и никогаш не дава комплименти, секогаш е во право, а соседите го сметаат за намќор. Но, сето тоа е само една фасада позади која се крие голема тага. А неговиот живот се менува кога во соседството се доселува едно весело семејство.
Во текот на читањето неколку пати сменив мислење за книгава. Прво имав високи очекувања заради оценките и позитивните коментари на Goodreads, почетокот некако ми делуваше бавен и неинтересен, па потоа некако почнав да се приврзувам за ликот на Уве и да го чувствувам за поблизок, на моменти искрено ме насмеа на глас, за на крајот да ме расплаче.
Уве е лик кој е обработен до срж. На почетокот ми беше одбивен, ама како што течеше приказната, така сè повеќе го разбирав. И ми стана мил. Ме освои со неговата топла душа која вешто ја криеше позади надворешната крутост. Некои делови ме допреа толку многу, што си пуштив некоја солза. А откако ја дочитав, си размислував за некои од убавите цитати што ми останаа во глава. Ќе издвојам само дел од нив:
“Loving someone is like moving into a house. At first you fall in love with all the new things, amazed every morning that all this belongs to you, as if fearing that someone would suddenly come rushing in through the door to explain that a terrible mistake had been made, you weren’t actually supposed to live in a wonderful place like this. Then over the years the walls become weathered, the wood splinters here and there, and you start to love that house not so much because of all its perfections, but rather for its imperfections. You get to know all the nooks and crannies. How to avoid getting the key caught in the lock when it’s cold outside. Which of the floorboards flex slightly when one steps on them or exactly how to open the wardrobe doors without them creaking. These are the little secrets that make it your home.”
“Death is a strange thing. People live their whole lives as if it does not exist, and yet it’s often one of the great motivations for living. Some of us, in time, become so conscious of it that we live harder, more obstinately, with more fury. Some need its constant presence to even be aware of its antithesis. Others become so preoccupied with it that they go into the waiting room long before it has announced its arrival. We fear it, yet most of us fear more than anything that it may take someone other than ourselves. For the greatest fear of death is always that it will pass us by. And leave us there alone.”
“People said Ove saw the world in black and white. But she was color. All the color he had.”
My Grandmother Asked Me to Tell You She’s Sorry (Баба ми ве поздравува и ви се извинува)
Ова е приказна за седумгодишната Елса и нејзината седумдесет и седум годишна откачена баба Во нивните игри, тие две го имаат Кралството Миамас преку чии сказни Елса ги учи најважните животни лекции. Откако ќе дознае дека не ѝ преостанува уште многу од животот, баба ѝ на Елса ќе ѝ остави писма кои таа ќе ги открива едно по едно, а потоа ќе им ги носи на луѓето до кои се адресирани. По смртта на баба ѝ, Елса ќе го најде првото писмо, а тука ќе започне нејзината авантура. Авантура која ќе ја носи низ животот на баба ѝ и луѓето кои биле дел од него. Преку сите тие писма, Елса ќе ја исполни последната желба на нејзината баба – да побара прошка од луѓето на кои им згрешила. Нејзината ќерка, нејзиниот психијатар, нејзината сосетка… а последното писмо ќе биде токму за нејзината внука.
Мислам дека приказната ме освои уште со почетната реченица: “Every seven-year-old deserves a superhero. That’s just how it is.”
А херојот на Елса е токму нејзината баба. Баба ѝ ми беше многу допадлив лик! Иако на почетокот немавме шанса да ја запознаеме, потоа преку сите писма и сите приказни за неа, добив целосна слика за нејзиниот лик. Откачена и луда, со одлична смисла за хумор. Неколку пати ме насмеа на глас 😀 Елса беше so adorable, со сите нејзини чудни прашања, но паметни размислувања. Во неа имаше по нешто од секој член на нејзиното семејство. Сите ликови ми беа интересни – нивните дијалози, нивните караници, смирувања и сите случки преку кои гледавме како живеат едни со други.
Штета што ја развлеков и немав време да ја прочитам во еден здив. Вакви книги заслужуваат да бидат прочитани во една ноќ, заради самата магија во која потонуваш додека ги читаш. Ова е една топла приказна за љубовта кон семејството, за поправање на грешките од минатото, за простувањето.
Книгава беше целосно напишана во стилот на Бакман. Има нешто посебно во неговото пишување, не би знаела да посочам што точно, ама ќе го препознаев без да видам дека книгава е негова.
My Grandmother Asked Me to Tell You She’s Sorry изобилува со прекрасни цитати од кои ќе одвојам неколку:
“There is nothing wrong with being different. Granny said that only different people change the world.“Only different people change the world,” Granny used to say. “No one normal has ever changed a crapping thing.”
“All the best people are different -look at superheroes. After all, if superpowers were normal, everyone would have them.”
“Having a grandmother is like having an army. This is a grandchild’s ultimate privilege: knowing that someone is on your side, always, whatever the details. Even when you are wrong. Especially then, in fact. A grandmother is both a sword and a shield.”
“Because not all monsters were monsters in the beginning. Some are monsters born of sorrow.”
“It’s possible to love your grandmother for years and years without really knowing anything about her.”
“Never mess with someone who has more spare time then you do.”
“It’s hard to help those who don’t want to help themselves.
Someone who wants to help himself is possibly not the one who most needs help from others, Elsa objects.”
Многу ми се допадна дружбата меѓу Елса и баба ѝ. И веројатно тоа е единственото нешто поради кое ќе ѝ дадам мал минус на книгава – што немавме можност да ги видиме нив две заедно малку повеќе.
“I didn’t want you to remember this day because of the scarf. So I thought instead you could remember it as the day your Granny broke into a zoo—”
“And escaped from a hospital,” Elsa says with a grin.
“And escaped from a hospital,” says Granny with a grin.
“And threw turds at the police.”
“Actually, it was soil! Or mainly soil, anyway.”
“Changing memories is a good superpower, I suppose.”
Granny shrugs.
“If you can’t get rid of the bad, you have to top it up with more goody stuff.”
