„Уна“ – Момо Капор

“Kad sam te prvi put video, sat mi e stao! – govorio je kasnije profesor Mišel Babić za svoj susret sa Unom u jesen 1980.”
Вака започнува еден од најпознатите романи на овој српски писател.

Момо Капор е познат по неговиот едноставен и мошне разбирлив стил на пишување. Ја читав оригиналната верзија на српски, па иако низ пишувањето на Капор секогаш се провлекува белградскиот сленг, немав тешкотии да ја разберам.
Да создадете толку комплексни ликови доловени со навистина едноставни зборови, е вистинска уметност. Целиот роман е изнижен со многу убави мисли и прекрасно опишани настани, притоа зачинети со малку еротика.

Овојпат, Капор пишува за љубовната врска меѓу шармантниот, средовечен професор Бабич и една од неговите студентки – Уна. Откако Уна ќе пројави интерес да направи интервју со професорот, се чини дека меѓу нив се јавува страшна хемија која се претвора во страсна врска. Бабич е оженет 40 годишен професор. Заплашен од фактот дека неговите најдобри години се веќе одминати, бегството од средовечната криза го бара во врската со 20 годишната Уна.

Големата разлика во години, се чини како да е баш она што му е потребно на Бабич. Уна го враќа во младоста, му ги враќа старите сеќавања, и прави тој повторно да се чувствува млад. Нивното љубовно гнездо е така наречената зен-соба, каде тие криејќи се од љубопитните погледи, уживаат во времето што го поминуваат заедно.

“Zen-soba se nalazila na dvadeset i trećem spratu jednog usamljenog solitera na Zvezdari. Zaista, na ovom bregu, Beograd kao da je najbliži zvezdama. Do sobe se stizalo liftom, koji je često bio u kvaru. Njegova drvena kabina, nekada obložena svetlim, lakiranim drvetom i već odavno razbijenim ogledalima, bila je prava mala antologija najprimitivnijih pornografskih poruka, stihova, psovki i opscenih scena, ugrebanih perorezima, ključevima, ekserima, noktima – ispisanih flomasterima, sprejovima u boji, pa čak i damskim krejonima za oči. Kao da je citav pritajeni i dugo potiskivani erotski potencijal ove zgradurine od betona siknuo u bezbednosti skripavog i cegrtavog lifta – lascivne kapele – neslucenom zestinom, zeleci da obesnom raspusnoscu satre i unisti i poslednji trag cednosti svojih putnika.”

Секоја нивна средба е нова трака на диктафонот. На снимките, освен нивниот разговор, печат остава нивниот секс и нивните љубовни воздишки.

“- Da nemaš vina?
– Mislim da je ostala jedna boca.
– Dovodio si i ranije ribe ovamo?
– Ti si prva!
– Koji si ti lažov! Oh, oprostite … Ovaj, teško se navikavam da nekom govorim ti.
– Hoćeš li da pijemo ovde ili u krevetu?
– U krevetu. Od čega ti je taj ožiljak?
– Neka tuča iz detinjstva.
– Je li te mnogo bolelo?
– Ne sećam se. Mislim da jeste. Imaš prave crnačke grudi!
– Kakve su to crnačke grudi?
– Baš takve: malo kruškolike i idu ukoso …
– Dođi da pravimo totalni intervju!
(Ljubavni šumovi. Leonard Cohen. Trajanje trake – 45 minuta.)”

Целиот роман е испреплетен со нивните љубовни игри и нивната страст поттисната од претпазливоста на која никогаш не треба да заборават.
Пресврт во романот се случува кога Уна го посетува деканот на факултетот. Па, се чини дека таа има други скриени намери уште од самиот почеток.
Но, дали шармантниот Бабич ѝ го освоил срцето? Дали нивната афера прераснала во нешто сериозно?
Тоа ќе го дознаете откако ќе го прочитате романот 🙂

За мене „Уна“ беше уште повеќе интересна книга за читање, бидејќи многу убаво го отсликува животот во поранешна Југославија. Самиот живот, навиките на луѓето и Белград се до детали опишани.
Во глава постојано ми течеа слики од убаво уредени станови, со тапети, вазни и долги завеси, старомодни телефони, стари машини за пишување и Белграѓанки со долги виткани коси и интересен стил на облекување 🙂

Ви го препорачувам.