“The Home for Unwanted Girls” – Joanna Goodman
“He who plants a seed plants life. This is something Maggie’s father always says, quoting from his prized Yearbooks of Agriculture 1940–48.”
Вака започнува приказната за 16 годишната Меги, која деновите ги поминува во продавницата на нејзиниот татко, сонувајќи еден ден да го наследи неговиот бизнис за продажба на семиња. Во Квебек, нејзиниот татко е познат како the Seed Man, а со текот на годините, Меги од него ја учи убавината во засадувањето нов живот.
“It’s their potential for beauty he admires most: the graceful stem that has yet to grow, the shape of the leaf and color of the flower, the abundance of the fruit. Looking at the plainest seed in the palm of his hand, he understands the miracle that will come to pass as it fulfills its purpose.”
“Maggie enjoys history because it’s about facts, not interpretations. Facts are reliable, like seeds.”
Меги е родена во мешан брак меѓу татко Англичанец и мајка Французинка. 50-тите години на минатиот век биле времиња кога толеранцијата меѓу овие нации била ниска, а венчавањето со Французин(ка) било предмет на осуда. Таа расте во средина која од мали нозе ја учи на сегрегација по националност, црква и јазик. Доминантноста на нејзиниот татко во нивното семејство се изразува низ тоа што сите негови деца зборуваат англиски и се декларираат како Англичани, иако носат и француска крв. Потекнувајќи од таков мешан брак, Меги не чувствува дека припаѓа ниту на едната, ниту на другата страна.
“In their world, there are two distinct sides and no one can ever fall in between or cross over to the other side. French and English. Catholics and Protestants. Maggie, with her mixed blood and incompatible religions, will never be one of them.”
Животот на Меги станува комплициран кога таа ќе го запознае Габриел – момче од француско сиромашно семејство кон кое ќе почувствува искрена и чиста љубов.
“It’s the beginning of summer and Maggie appreciates all of it with fresh eyes today, this scenery she can sometimes take for granted—the barns with their rusted corrugated tin roofs, the silos and the cows, the endless cornfields glinting gold in the sunshine. Everything with Gabriel seems shinier, more worthy of her attention. Every smell is more fragrant, every color more intense.”
“She manages to sneak a few sidelong glances at his profile, trying to absorb as much of him as she can—the angle of his jawline, the shape of his nose, the curl of his long dark lashes. He turns slightly and casts his gray eyes on her.”
“She can barely look at him, like not being able to look straight at the sun.”
Но, таквата љубов се претвора во кошмар кога за тоа дознава татко ѝ кој целиот свој живот ја учи да се однесува и да гледа со презир кон Французите, затоа што таа е повеќе од нив. Неможејќи да ја прифати нивната врска, ја испраќа Меги на фармата на нејзината тетка, далеку од очите на Габриел.
“He smiles thinly, his lips disappearing, and she has the fleeting thought that the two things she wants most in the world—Gabriel’s love and her father’s approval—cannot coexist, and that one will eventually have to be sacrificed for the other.”
“Maggie cries softly. Everything is strange here. The darkness is darker, the air heavier. She misses her pretty wallpaper and fresh sheets that smell of soap, her sisters’ warm bodies in the bed.”
A кога наскоро нејзиното семејство ќе дознае дека таа е бремена, зачувувањето на образот и достоинството на семејството е поважно е мајчинската љубов… Меги раѓа девојче за кое веќе знае дека нема да може да го задржи. Името – Елоди – е сè што таа може да ѝ даде пред да ја однесат во дом за сираци, без да може да ја види и да ја почувствува во нејзините раце.
Елоди расте во бистро и умно девојче, љубопитна за светот околу неа. Деновите ги поминува со други напуштени девојчиња во домот, каде калуѓерките ги учат дека се родени „во грев“ и затоа растат без мајка и татко. Но, и покрај тоа, таа е среќна и задоволна со тоа што може да бои и црта. Тешкиот дел од животот на Елоди започнува кога Дуплесис, премиерот на Квебек, решава сиропиталиштата да ги претвори во психијатриски болници, заради финансиски цели. Оттогаш, сите сирачиња стануваат пациенти и добиваат дијагноза. Наредната деценија ќе биде вистински пекол за Елоди која ќе биде измачувана, тепана, понижувана, а пред нејзините очи ќе се случат страшни злосторства.
“She decides she will never again grieve the death of another Saint-Nazarius girl. Why should she? They’re free, they’re at peace, and she, Elodie, is the one left in hell.”
Во меѓувреме, нејзината мајка Меги се мажи за богат бизнисмен со кого се обидува да создаде свое семејство, но никогаш не заборава на Елоди и тргнува во потрага по неа.
Книгава… книгава беше толку прекрасна, а толку болна. Ми приреди вистинско емотивно патување низ страниците од кои жедно го впивав секој пишан збор. Воопшто не бев подготвена за една ваква, толку добро напишана приказна која се обидов да ја доловам овде преку повеќе цитати. Просто не знам од каде да почнам да ги споделувам моите позитивни импресии. Карактерите беа совршено изградени и толку допадливи, што веднаш ги засакав и се приврзав за нивните судбини. Стилот на пишување беше одличен, буквално можев да ја замислам секоја сцена во глава, да ги видам боите, да ги почувствувам мирисите, да ги доживеам емоциите на ликовите. На многу моменти застанував за да ги обележам цитатите кои ми се допаднале, а такви ги имаше премногу. Настаните држеа солидно темпо, не беа ниту развлечени, ниту пак избрзани. Ми се допадна паралелното раскажување на животите на Меги и Елоди, секоја борејќи се за сопствената среќа, копнеејќи една по друга. Ми се допадна и тоа што крајот не беше премногу бајковит, туку баш онаков каков што посакував. Да можев, ќе замижев пред некои настани, ете толку беа болни. Особено тешко ми падна кога веќе знаев дека инспирацијата за приказната доаѓа од вистински настани, за кои подоцна истражував повеќе.
Ова беше една книга која ќе ја паметам уште долго време. Топло ви ја препорачувам.
