“The Things We Keep” – Sally Hepworth
Ана Форстер има само 38 години, а веќе страда од Алцхајмер – страшна болест од која ја има изгубено нејзината мајка. Штом симптомите почнуваат да го пореметуваат нејзиното нормално, секојдневно функционирање, нејзиното семејство ја сместува во згрижувачкиот дом Розалинд Хаус. Таму таа го запознава Лука, кој е единствениот на нејзина возраст, а страда од деменција. Сосема неочекувано, тие двајца се зближуваат и почнуваат да добиваат чувства еден кон друг, борејќи се да останат свесни за тоа. Но, семејството на Ана не ја поддржува нивната врска и се обидува да ја заштити со тоа што ја раздвојува од Лука.
Во меѓувреме, во Розалинд Хаус доаѓа Ив Бенет – самохрана мајка чиј сопруг неодамна се самоубил. Ив се бори за свое место под небото, откако нејзиниот сопруг направил финансиска измама, оставајќи стотици семејства без нивните животни заштеди. Осудувана од околината, оставена без покрив на глава заедно со нејзината ќерка Климентина, таа почнува од почеток, вработувајќи се како готвачка во домот. Откако ги запознава Ана и Лука, ја сфаќа нивната поврзаност и решава да ја ризикува нејзината работа за да им помогне.
Ова беше една многу тажна и емотивна приказна, исполнета со убави мисли и допадливи ликови.
Раскажана е од перспектива на три ликови – Ана, Ив и Климентина. Особено ми се допадна раскажувањето на љубопитната Климентина, чиј брилијантен ум беше полн со фантазија и мечтаење. Низ настаните можеме да ги видиме нивните размислувања, нивниот начин на соочување со проблемите, нивните внатрешни мисли и стравови. Многу убаво беа прикажани меѓучовечките односи во заедницата – меѓу родителите и децата, меѓу самите родители, меѓу медицинскиот персонал и пациентите, меѓу членовите на едно семејство и колку различни можат да бидат размислувањата за тоа што е најдобриот избор во одредена ситуација.
За некој како мене кој досега не се сретнал со Алцхајмер, книгава беше вистинска слика за суровата реалност за оваа болест. Многу работи не знаев пред да ја прочитам, многу факти за болеста ме изненадија, од кои најмногу тоа дека Алцхајмерот не познава години. Се соживеав премногу со судбината на Ана и можев да го почувствувам секој нејзин момент на фрустрација кога мислите ѝ се лизгаа од дланка, која болеста крадеше сè повеќе од нејзините сеќавања, кога таа полека почнуваше да се губи себеси.
Имаше повеќе убави цитати од кои ги забележав следниве:
Dr. Brain once told me that an Alzheimer’s brain was like the snow on a mountain peak—slowly melting. There are days when the sun is bright and chunks drop off all over the place, and there are days when the sun stays tucked behind clouds and everything remains largely intact. Then there are days—spectacular days (his words)—when you stumble across a trail you thought had melted, and for a short while you have something back that you thought was gone forever.
That’s the thing about dementia: You can forget for a moment, even an hour. But sooner or later, dementia reminds you—and everyone else—that it’s there.
“No…” I whisper when I feel his arms go around me, but the fight seems to have gone out of me. And when he guides me back to my room, I let him. Then I’m in bed and he’s tucking blankets up around me and I’m crying, from a place deep within. I never had a good answer to Mom’s question. “If I don’t remember, will I have been here at all?” But maybe her question was flawed. Maybe it doesn’t matter what you remember. Maybe if someone else remembers and speaks your name, you were here.
She reaches for my forehead, then drags her fingers over my lids until I see black. “Now imagine that when you open your eyes, you’re in a completely unfamiliar place. You don’t recognize anything, you don’t recognize me, and you can’t find anyone you know. You’re scared and confused and disoriented. You ask to be taken home, and someone you don’t recognize tells you this is your home and you’re not going anywhere. Every time you ask for your mother, someone tells you she is dead. And because you can’t retain that information for long, you have to hear it again and again and again. How would that make you feel?”
Eric said “Falling in love requires memory, communication, reason, decision making,” but did it, really? After seeing Luke today, I can’t help but think that love is more like a river—it wants to flow. And if one path is blocked off, it simply finds another.
Another memory is niggling at me, but just out of my reach like an itch I can’t scratch. It’s as if my brain has pulled a curtain over the memories area. And not even the VIPs are getting in.
I’ve come to enjoy the repetition of our nightly exchange. Night after night, Anna reacts to the same situation exactly the same way. There’s something wonderful about it. What else is wonderful is that she’s never resistant to visiting Luke. As soon as I mention him and give a few details, her whole demeanor lifts. How, I wonder, if she doesn’t remember him? With no logical explanation, I’m forced to conclude that some part of her remembers. The heart, perhaps.
One of the best things about cooking is that, by and large, you can control it. If something is too spicy, you can counteract it with cream or yogurt. If something is too sour, add sugar. Dealing with real life is nowhere near so simple.
