„Сè што никогаш не ти кажав“ – Селест Инг
„Лидија е мртва. Но, тие сè уште не го знаат тоа.“
Вака започнува првиот роман на Селест Инг, чија приказна потоа навлегува во животите и сложените врски во семејството Ли. Шеснаесетгодишната Лидија е второто и омиленото дете на Мерилин и Џејмс. Тие живеат во мало гратче во Охајо, во 70-тите години на минатиот век. Мерилин е Американка, а Џејмс е Кинез. Во време кога ваквите врски се контроверзни и осудувани од околината, тие двајца се борат против стереотипите на општеството и склучуваат брак од кој се благословени со три деца. Живеејќи во такво време и околности, Мерилин и Џејмс имаат свои неостварени соништа кои и двајцата се обидуваат да ги насочат кон Лидија. Сите пропуштени можности, сите нивни желби и амбиции, сè што тие не успеале да направат во животот, очекуваат Лидија да го постигне. Најпрво, таа успеав да се носи со сите нивни очекувања, но со текот на времето попушта под постојаниот притисок да биде најдобра и да се движи во насоката која веќе одамна ја определиле нејзините родители. Во меѓувреме, постариот брат на Лидија, Нејт, заедно со нејзината помала сестра Хана, се како заборавени од нивните родители. Не толку важни како Лидија, скоро невидливи, безгласни букви. Нивните успеси не се толку ценети, нивните желби и потреби не се толку значајни. Но, Мерилин и Џејмс не го забележуваат тој дисбаланс во нивното семејство. Сè додека не ја најдат Лидија во езерото. А со нејзиното тело, на површина испливуваат многу работи кои долго време биле поттиснати.
Книгава разработува толку комплексни теми, што еве веќе неколку минути зјапам во празен Word простор и се чудам од каде да почнам.
После Little Fires Everywhere, очекувањата од Селест Инг ми беа високи, иако знаев дека „Сè што никогаш не ти кажав“ е нејзин прв роман. Сепак, бев сигурна дека ќе добијам интересна приказна, полна со детали и совршено изградени ликови. И бев во право. Прекрасно е напишана, со толку убаво склопени реченици, што со сласт го голтав секој прочитан збор. Имав чувство дека е напишана со особено внимание, дека секоја буква е претпазливо одбрана, дека ниту еден збор не е залудно напишан, дека сè е на вистинското место.
Во текот на читањето размислував за најразлични теми кои се провлекуваа низ приказната. За мешаните бракови и колку љубовта е доволна да се бори против стереотипите во општеството, за половата дискриминација и предрасудите кон жената и нејзините способности, за расната дискриминација, за неисполнетоста на родителите кои преку форсирање на децата се обидуваат да ги остварат своите амбиции, за чувството на неприпаѓање во околината, за очајната потрага по себеси…
Изобилуваше со толку прекрасни цитати, што добивам желба целата книга да ја прикачам овде 😀 Сепак, ќе издвојам неколку:
“How had it begun? Like everything: with mothers and fathers. Because of Lydia’s mother and father, because of her mother’s and father’s mothers and fathers…Because more than anything, her mother had wanted to stand out; because more than anything, her father had wanted to blend in. Because those things had been impossible.”
“He pushed her in. And then he pulled her out. All her life, Lydia would remember one thing. All his life, Nath would remember another.”
“Hannah, as if she understood her place in the cosmos, grew from quiet infant to watchful child: a child fond of nooks and corners, who curled up in closets, behind sofas, under dangling tablecloths, staying out of sight as well as out of mind, to ensure the terrain of the family did not change.”
“And Lydia herself—the reluctant center of their universe—every day, she held the world together. She absorbed her parents’ dreams, quieting the reluctance that bubbled up within.”
“The things that go unsaid are often the things that eat at you–whether because you didn’t get to have your say, or because the other person never got to hear you and really wanted to.”
“What made something precious? Losing it and finding it.”
“People decide what you’re like before they even get to know you.”
“You never got what you wanted; you just learned to get by without it.”
“How suffocating to be so loved.”
