Јога кучка – Сузан Морисон

Што се случува кога дваесет и петгодишна девојка, која ужива во бифтек, кафе, вино и цигари, ќе реши дека е време да му се посвети на својот духовен живот? Па… не баш она што го очекувате.
Така Сузан Морисон, авторката на оваа книга, решава да отпатува на двомесечен престој на Бали за да се ослободи од стравот од смртта и да стане како нејзината инструкторка по јога – Индра, која навидум има сè: љубов, себеси и Бог. Меѓутоа, нештата не се одвиваат сосем според планот. Кога ќе пристигне на Бали, Сузан дознава дека нејзините колеги и учители секое утро пијат голема шолја топла… урина. Шеќерот е смртен грев. Духови ги опседнуваат кујнските апарати. И колку повеќе се обидува да се продухови, нејзината борба со цинизмот, егото, но и чоколадата и виното, станува сè потешка. Јога-кучка е дневник на една авторка која ги бележи сите авантури за време на својот духовен престој на Бали, како и патот што ќе мора да го измине за да се пронајде себеси вистински.

Кога ја пишував статијата за тоа како писателите ги бираат насловите на нивните книги, веќе имав читано нешто за оваа книга, па отприлика имав некои очекувања кои на крајот заклучив дека не биле далеку од вистината 🙂 Знаев дека и покрај првичниот впечаток од насловот, сепак начинот на раскажување не е толку саркастичен, така што тоа не ме изненади.

Книгава всушност и не ми беше во план да ја читам, но бидејќи ја купив за подарок, љубопитноста ме натера да ѕирнам малку во првите неколку страници кои доволно ме заинтригираа за и самата да ја прочитам. Иако ја читав на англиски во оригинална верзија, од она што успеав да го прочитам на македонски, мислам дека имаме солиден превод 🙂

Ако решите да ѝ дадете шанса на книгава, морате да имате предвид дека во суштина читате извадок од дневникот на Сузан, во форма на белешки за нејзините патешествија, некои пократки, некои подолги, некои за време на нејзиниот престој во Бали, а некои од претходно, обележани со датуми. Така што од тој аспект не очекувајте некаков конкретен формат на книга со вовед во приказната, заплет, расплет, почеток и крај… веројатно повеќе работи ќе ви недостасуваат за да ја направите целината во глава, но имајте на ум дека поентата на книгата е Сузан да нè води низ нејзиното патување до себеоткривањето.
Не успеав да најдам некоја конкретна информација за тоа колку реално се едитирани забелешките и дали додека Сузан ги пишувала планирала да бидат издадени во книга такви какви што се, па тука и не би можела да најдам некоја маана, иако признавам дека на моменти ми бегаше вниманието и читањето ми одеше прилично бавно.

Е сега, јас лично никогаш немам пробано јога, не сум во тој свет, па и не би можела да кажам дека се пронајдов во тој дел, но ми беше интересно тоа што конкретно во книгава јогата не беше ставена на пиедестал, баш напротив – мислам дека Сузан многу реално и искрено зборува за тоа.

А што се однесува до Сузан како карактер – можеби ќе ја засакате, а можеби и не, но во секој случај таа не е фиктивен лик, производ на нечија имагинација и со цел е да биде допадлива, туку е реален лик, со сите свои мани и доблести кои од вас зависи дали ќе ги прифатите.

За крај ќе кажам дека ми се допадна хуморот. Не беше усилен, не беше вештачки, туку баш природно и глатко течеше низ раскажувањата. Имав чувство дека Сузан не ни имала намера да биде нешто особено смешна и комична, туку само ете, си раскажува за сите згоди и незгоди 😀

Додека ја читав книгава попатно си забележував цитати – некои од нив ме насмеаја, некои ги зачував затоа што ми се допаднаа. Мислев дека се само неколку, ама на крајот кога требаше да ги пренесам во оваа статија, сфатив дека не биле баш малку 😀

I’m a reader. Being a reader means I like to be in small, warm places like beds and bathtubs, whether I’m reading or snoozing or staring at dust motes in a shaft of sunlight.

All joggers believed in an afterlife, I gured. They must; why else would they be wasting so much time in this life, which by all rational accounts is short and nite?

But the most amazing thing of all was that Indra made me want to quit smoking. After class one morning, just as I was putting on the long wool coat I had worn out to the bar the night before, she asked me if I was a smoker. I told her I was, you know, sometimes—like when I drank, or when a girlfriend was going through a breakup, or like, you know, when I was awake. “But I’m in the process of quitting,” I said. Indra laughed, a deep, appreciative belly laugh. “I know how that goes,” she said. She lowered her voice and leaned toward me as if she were about to tell me something she’d never shared with another student. “I was in the process of quitting smoking myself— for about twelve years.” “You’re kidding,” I whispered back. She nodded. “But the thing about quitting smoking is, it’s not really a process.” She smiled. “It’s an action.”

So my yoga clothes for my yoga retreat in Indonesia were made in Indonesia. Is this a good sign? Like, my pants will get a homecoming? Or is this a terrible sign, that I will be greeted as an imperialistic capitalist neocolonialist visiting Bali to check up on my sweatshops?

The hour-long drive to Penestanan made me wonder if I’d survived the ight from Seattle only to die right here in the middle of Indonesia. I mean, holy sweet mother Mary, these Indonesians drive like buzzing road insects looking to reincarnate as soon as possible. I honestly believed we would be lucky if we only killed a handful before we made it to the center of the island.

The thought of going without coee made my throat hurt in the way it does just before I break into uncontrollable sobs. But that was fteen minutes ago. I’m better now. I think.

Here’s the thing about yoga: people are farting all the time.
…
I was trying to be content about it. I was trying to tell myself that in yoga people are more liberated, that they see farting as a sort of letting go of the past, that we’re all one Self, after all, so when one of us farts, all of us fart, and that I should just, you know, enjoy the wind on my face.

That’s one of the problems with doing anything for a long time. Staying home, for instance. The longer you stay, the more you believe your identity is wrapped up in the people and things around you. You become trapped.

Beneath this list she’s taped a small white tag from a tea bag that reads, When you worry, you’re praying for what you don’t want.

When a person gives you a book to read, he’s asking you to look into his soul.

Jessica cried a little while we got pedicures. The woman who was taking care of her insisted on shaving o about twenty layers of skin and calluses from Jessica’s heels. She probably lost a shoe size.

If I had to choose between drinking my own pee or the pee of a cow, there would be no question about what I would choose. No question at all. I would choose to kill myself.

I would relive this day a hundred times if I could. I want to own this day, keep it in a pretty little sandalwood box, wrapped in silk, so I can pull it out and look at it whenever I want.

Here’s what I think: I think I’m going to go home the same person I’ve always been. Maybe that’s not such a bad thing. Maybe I’ve always been fine, apart from this urge to transform myself, this urge to worship something beyond myself. Who knows? Maybe it’s in disillusionment that we find ourselves.

Lou once said that your injuries can be your greatest teachers. An injury can teach you compassion for your own mind and body, and if you suer well, it might endow you with compassion for others. Eight years after leaving Bali, I know he’s right.