This is How It Always Is – Laurie Frankel
Запознајте го Клод. Тој има пет години и е најмлад во седумчленото семејство, покрај четворицата постари браќа. Тој обожава сендвичи со путер од кикирики. Исто така, сака да носи фустани и сонува да биде принцеза. Кога ќе порасне, Клод вели дека сака да биде девојче.
Неговите родители, Роси и Пен, имаај бескрајно многу разбирање кон Клод и го воспитуваат дека тој може да биде сè што ќе посака. Само што, не се сигурни дека семејството е подготвено да го сподели тоа со целиот свет. Сакајќи да почнат од почеток, целото семејство се преселува во ново место каде Клод веќе станува Попи – со долга коса, женско име и облека, никој не се ни сомнева дека тој е всушност момче. Па така, целото семејство ја чуваат тајната на Клод, сè додека еден ден не се дознае за тоа, ставајќи го целото семејство во незавидна положба…
Сè што можам да кажам за книгава е дека е прекрасна. Толку слоевита и комплексна, отвора толку многу прашања и дилеми, нудејќи простор за дискусија и различни размислувања. Мислам дека би била одличен избор на книга за читателски клуб.
Единствена причина поради која ѝ дадов четворка, а не петка, е поради тоа што малку ми недостигаше перспективата на Клод во целата приказна. Фокусот повеќе беше ставен на родителите на Клод и како тие се справуваат со неговата желба да биде девојче. Нивните дилеми, нивната потрага по причината зошто Клод се чувствува така – дали можеби поради фактот што го нема за пример „типичниот маж“ во семејството, земајќи предвид дека неговиот татко е писател кој работи од дома и ги чува децата, а неговата мајка е докторка која често е отсутна од семејниот дом? Нивниот страв со тоа како ќе го прифати околината, особено децата на негова возраст, дали ќе има другарчиња?
Сакав малку да видам и што му се случува на Клод во главата додека поминува низ целиот процес, како се чувствува, како гледа на работите и како размислува. Сепак, беше фрлено светло врз она со кое се соочуваше откако се откри неговата тајна и неговиот обид да биде онаков каков што ќе го прифатат останатите.
Многу убаво се прикажани ликовите, кои ми беа допадливи сите до еден, а одлично беа доловени и врските во семејството – како сите се трудат да го прифатат Клод, на еден или друг начин.
Ми се допадна начинот на раскажување, во ниту еден момент не ми избега вниманието ниту за дел од секунда. Единствено сосема при крај, некаде последната петтина од книгата, како приказната да избега од својот курс на движење, барем јас имав такво чувство. Но, тоа не можам да го земам како забелешка, бидејќи генерално како целина ми се допадна.
Во продолжение одвоив дел од цитатите кои ми се допаднаа:
“Our first concern is his happiness of course; but not just today.” Because it wasn’t that simple, was it? Raising children was the longest of long games.”
“This is how it always is. You have to make these huge decision on behalf of your kid, this tiny human whose fate and future is entirely in your hands. Who trusts you to know what’s good and right and then to be able to make that happen. You never have enough information. You don’t get to see the future. And if you screw up – if with your incomplete contradictory information you make the wrong call – nothing less than your child’s entire future and happiness is at stake. It’s impossible. It’s heartbreaking. It’s maddening. But there’s no alternative.”
“All life. You are never finish, never done. Never become, always becoming. You know? Life is change so is always okay you are not there yet. Is like this for you and Poppy and everyone. The people who do not understand are change. The people who afraid are change. There is no before and no after because change is what is life. You live in change, in in between.”
“If you don’t worry about something until it’s already a problem,’ said Rosie, ‘that’s not worry. That’s observation.”
“Oh the things that hide secretly in our children, lying in wait, doing untold damage, yearning to be free. Alarming us beyond all measure.”
“You can’t tell people what to be, I’m afraid,” said Rosie. “You can only love and support who they already are.”
“I wish for my child, for all our children, a world where they can be who they are and become their most loved, blessed, appreciated selves.”
“For my child, for all our children, I want more options, more paths through the woods, wider ranges of normal, and unconditional love.”
“Parenting always involves this balance between what you know, what you guess, what you fear, and what you imagine.”
“Easy is nice, but it’s not as good as getting to be who you are or stand up for what you believe in.”
