„Што знае ветрот“ – Ејми Хармон
Ен Галахер пораснала маѓепсана од приказните за Ирска раскажани од нејзиниот дедо. Скршена од болка по неговата смрт, таа решава да отпатува во неговата татковина каде ќе ја разнесе неговата пепел. Таму, преплавена со сеќавања од човекот кој премногу го сакала, Ен е вовлечена во некое друго време…
Ирска во 1921 година е на работ на опасна војна. Во тоа место и време, Ен се буди повредена, дезориентирана и за среќа, згрижена од докторот Томас Смит. Под негово старателство е едно младо момче кое е на Ен ѝ е многу познато. Околината во Ен ја препознава мајката на момчето која со години била исчезната, а таа го прифаќа нејзиниот нов идентитет и се обидува да се вклопи во новото време и место, убедена дека исчезнувањето на жената е поврзано со нејзиното.
Како што растат тензиите, Томас се приклучува кон борбата за независност на Ирска, а покрај него и Ен е вовлечена во конфликтот. Фатена на средина помеѓу историјата и нејзиното срце, таа мора да одлучи дали е подготвена да го напушти животот кој дотогаш го знаела, за љубов што никогаш не помислувала дека ќе ја најде.
Ова беше едно убаво пловење низ многу богата приказна, одлично раскажана и распослана во две сосема различни места и времиња. Беше прекрасен сплет меѓу длабока романса од една страна и историја која навистина се случила од друга. Приказната е повеќеслојна, но одлично склопена и сите сегменти беа јасно поврзани уште од старт, па во раскажувањето само се плетеа во една разнобојна слика. Немаше нерасчистени и неразјаснети работи, иако е лесно тоа да се случи со приказни кои имаат елементи на научна фантастика, во случајов патување низ времето. Иако лично не сум љубител на sci-fi, книгава ми беше едно навистина пријатно уживање. Ликовите ми беа многу допадливи и будно ги следев нивните патешествија, а аудио верзијата беше толку добра, што умствено и мене ме пренесе заедно со Ен во Ирска во 1921-та година. Раскажувањето е убаво украсено и на моменти можеби поради тоа тече побавно, па од таа причина некому можеби нема да му го задржи вниманието. Но, доколку сте љубители на историски фикции, би рекла да ѝ дадете шанса.
“We turn memories into stories, and if we don’t, we lose them. If the stories are gone, then the people are gone too.”
“We keep the people we love in our hearts. We never lose them as long as we can remember how it felt to be loved by them.”
“Love isn’t blind, it’s blinding. Glaring.”
“My grandfather told me once that happiness is an expression of gratitude. And it’s never wrong to be grateful.”
“Idealism often rewrites history to suit her narrative.”
“A man won’t suffer or sacrifice for something he doesn’t love.”
“Time was not flat and linear but layered and interconnected, a circle that retraced its path again and again, generation after generation, shearing the same space if not the same sphere.”
“But the wind and water know all the earth’s secrets. They’ve seen and heard all that has ever been said or done. And if you listen, they will tell you all the stories and sing every song. The stories of everyone who has ever lived. Millions and millions of lives. Millions and millions of stories.”
